Mijn motto en dat van mijn bedrijf Evi1972 is ‘Wandel door het Leven’. Zelf doe ik dat alweer meer dan 50 jaar. Het mag duidelijk zijn dat mijn leven niet in een rechte en logische lijn verloopt. Maar met diverse zijpaadjes, terugkeren op dezelfde weg, even verdwalen en soms ineens moeiteloos vooruit. Om toch wat ordening aan te brengen, presenteer ik mezelf hier aan de hand van wat belangrijke hoofdstukken uit mijn leven. Waarbij ik begin bij het meest recente hoofdstuk en langzaam terug ga naar mijn eerste hoofdstuk.
Mijn bedrijf Evi1972
De naam Evi1972 is ontstaan toen het in 2020 duidelijk was dat ik in de pre-menopauze was en mezelf niet langer wilde presenteren als Woman into the Wild. Ik ging op zoek naar een concept dat ruimte zou geven aan mijn diverse kwaliteiten en bovendien een stuk zingeving in zich zou hebben. Evi betekent trouwens ‘de leven gevende’ en 1972 is mijn geboortejaar. Dat ‘leven gevende’ hoef je niet heel letterlijk te nemen in de zin van een kind op de wereld te zetten. Maar is veel ruimer, zoals het schrijven van een gedicht of het het creëren van een mooie tuin of zoals ik wandelkunsten maak.
“Zo’n moment dat ik me realiseer dat een seconde voor deze steen iets heel anders is dan een een seconde voor mij.”
Zelf voel ik me altijd heel levendig als ik buiten in beweging ben. En dan vooral met een rugzak en wildkamperend in afgelegen gebieden. Omdat ik dan ten volste ervaar hoe ik tegelijk krachtig en kwetsbaar kan zijn. En dat gevoel wil ik ook graag andere mensen laten beleven. Dat het stapje voor stapje gaat en dat je het vooral op eigen kracht moet doen.
Dat geldt ook voor mijzelf. Zo start ik in 2021 met het leren van de Zweedse taal en volg ik in 2024 het jaarprogramma Parelbewustzijn bij Taotraining. En al deze stapjes samen zorgen ervoor dat ik in 2025 eindelijk de grote stap kan nemen om in Zweden te gaan wonen.
Twee maanden lang wandelen en wildkamperen
In 2014 was ik van plan om in Alaska en Canada een halfjaar lang rond de poolcirkel te gaan wandelen. Maar meteen aan het begin van mijn tocht verloor ik eerste mijn gps en niet veel later bleek na een rivierdoorsteek mijn SPOT toch niet zo waterdicht en ook mijn fotocamera bleek waterschade te hebben. Ik ging eerst terug naar Nederland, waarna ik twee maanden lang gewandeld heb in Noorwegen, Zweden en Finland. Ik liep van Mo I Rana naar Kautokeino. Waarbij ik vanaf Sulitjelma de Nordkalottleden volgde.
“Midden in de wildernis is er een grens tussen Noorwegen en Zweden die ik zonder paspoortcontrole over kan steken.”
Hierna begon ik in 2015 mijn bedrijf Woman into the Wild. Met dit bedrijf heb ik onder andere diverse workshops eetbare wilde planten georganiseerd en een eerste wandelvakantie speciaal voor vrouwen begeleid. Bovendien ontdekte ik dat ik ook graag wandelkunsten wilde cre-eren.
Mijn allereerste solwandeltocht
Na een Wilderness Guide Training in 2004 in Canada en Alaska was ik in 2005 klaar om alleen op pad te gaan, Voor mijn eerste solowandeltocht van negen dagen koos ik voor een stuk van de Kungsleden in Zweden. Met mijn volle rugzak stapte ik uit de uit de bus bij een benzinestation in het plaatsje Jackvik in Zweden. Ik had deze gemarkeerde route uitgekozen om niet meteen het uiterste van mezelf te vergen. Mijn eerste schreden van mijn tocht buitelen er twijfels en angsten door mijn hoofd: Zit ik wel op het goede pad?, Komt daar een beer achter die rots vandaan? Kan ik echt wel zo goed kaart lezen en mijn kompas gebruiken? Maar tegelijkertijd had ik de overtuiging dat dit is wat ik wilde en niet iets anders.
“Echte kennis en ervaring met fotografie heb ik nog niet tijdens mijn eerste wandeltocht op de Kungsleden. Maar toch weet ik met een eenvoudige nog analoge camera een zelfportret te maken.”
Vanaf dit moment is het voor mij duidelijk dat dit is waar ik echt in goed in ben en wat ik het ontzettend graag doe. De jaren daarna bouw ik mijn kennis en ervaring gestaag uit met het ondernemen van verschillende andere wandeltochten, het volgen van een cursus winterkamperen en een cursussen fotografie en schrijven.
Pedagoog op alle niveau’s
Naast het altijd aanwezige besef dat ik mijn eigen weg zou moeten bewandelen, is er vanuit de maatschappij ook de verwachting aanwezig dat ik de meer gangbare paden zou betreden. Zoals het volgen van een opleiding en het krijgen van een baan. Daarom heb ik na het afronden van mijn VWO-examen in 1991 de opleiding Historische Pedagogiek gevolgd. Deze keuze was ontstaan vanuit het idee dat ik het interessant vond om iets met kinderen te doen, maar een universitaire opleiding was daar natuurlijk niet de geschikte vorm voor. En na het afronden ervan ben ik eerst als vrijwilligster gaan werken als natuureducatief medewerker.
Om vanaf 2000 als pedagogisch medewerker bij de kinderopvang te belanden. Omdat ik toch wel wat meer uitdaging wilde, ben ik in 2005 de PABO gaan doen, En heb ik de PABO-opleiding in 2009 afgerond. De combinatie van werken in de kinderopvang en als leerkracht op invalbasis bleek toch echt te veel voor mij te zijn.
Tegelijk bleef ik me afvragen: wat wil ik nu echt? Hulp bij deze vraag vond ik in 2011 bij een zijnsgeorienteerde loopbaanbegeleidster. Ik besefte dat ik een eigen bedrijf wilde starten. Dat werd Woman into the Wild in 2015. Naast mijn bedrijfsactiviteiten bleef ik ook als pedagogisch medewerker kinderopvang werken om voldoende inkomsten te hebben.
“Wat ben ik trots met mijn eerste aanschaf als zelfstandig gastouder: een wat oudere bakfiets die ik daarna zelf een goede opknapbeurt geef.”
In 2018 ben ik uiteindelijk zelfstandig gaan werken als gastouder en ontstond mijn bedrijf Gastouderopvang De Groene Kers.
Mijn geboortejaar en eerste levensjaren
Op 1 maart 1972 om 4.00 ‘s ochtend ben ik in Sint-Michielsgestel, een klein plaatsje in Brabant, geboren met alleen de hulp van mijn vader, omdat de vroedvrouw nog onderweg was. Zelf denk ik dat daar mijn ongelofelijke drang tot onafhankelijkheid en alles zelf willen doen vandaan komt. Daarnaast nemen mijn ouders mij al vanaf dat ik vijf maanden oud was mee naar de camping. Met buiten-zijn heb ik dus ook al vroeg in mijn leven ervaring.
“Op deze foto vind ik het al heel knap dat ik zelfstandig op mijn buik kan liggen en is het nog onvoorstelbaar dat ik later vele kilometers door de wildernis zal gaan lopen.”
Eén van mijn eerste bewuste en indrukwekkende herinneringen aan de natuur betreft een bezoek aan de Groβ Glockner in Oostenrijk. Ik zal ongeveer zeven jaar zijn geweest:
“Daar sta ik dan. Het is midden in de zomer en toch is het hier behoorlijk fris. Hoe kan dat nu? Toen ik met mijn ouders op de camping in de auto stapte, was het nog lekker warm. Boven mij uit torenen hoog verschillende grijze toppen van de bergen om me heen. Maar nog indrukwekkender op dat moment is dat er sneeuw ligt. Het is toch zomer? Uiteraard moet ik er naar toe lopen om te voelen of het wel echt is.
En die momenten van kinderlijke verwondering heb ik nog steeds als ik buiten op pad ben.